برخی حکمت‌های نور ماه

امام صادق(ع) در بیاناتی به برخی حکمت‎های نور ماه اشاره کرد.

به گزارش پویا هر یک از اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) در اوج فضایل قرار داشتند؛ این فضایل علاوه بر فضیلت‌های معرفتی، شامل تمام ابعاد اخلاقی، علمی، سیاسی و … نیز می‌شود. اما آنچه بیشتر تاکنون در معرض عموم شیعیان قرار گرفته است، ابعاد معرفتی ائمه معصومین(ع) است و شاید آنطور که شایسته و بایسته است سایر ابعاد این بزرگواران از جمله بُعد علمی‌شان به عموم مردم عرضه نشده است.

اما در این راستا علمای بزرگوار اسلام کتب متعددی را به زیور طبع آراستند که شامل مباحث علمی و معرفتی اهل‌بیت(ع) است. از جمله این آثار ماندگار کتاب «توحید مفضل» است که توسط یکی از یاران امام صادق (علیه‌السلام) به نام مفضل بن عمر به املا رسیده است که کنزالحقایق هم نام دارد، اما متأسفانه تاکنون مورد بی‌مهری نظام آموزشی کشورمان قرار گرفته است در حالی که یکی از بهترین کتب در زمینه توحید خلقت است و در چهار بخش قرار دارد: 1ـ شگفتی‌های آفرینش انسان 2ـ شگفتی‌های خلقت حیوانات 3ـ شگفتی‌های طبعیت 4ـ در مصالح وجود ناملایمات و مصایب؛ در این قسمت به یکی از موضوعات مربوط به فصل «شگفتی‌های طبیعت» یعنی حکمت نور ماه اشاره می‌کنیم.

«در تابش ماه، در تاریکى شب و نیاز به آن اندیشه کن. اگرچه به خاطر آرامش جانداران و کاهش حرارت هوا براى رویندگان به تاریکى نیاز افتاد، اما مصلحت نبود که شبانگاه تاریکى مطلق حاکم باشد و هیچ کارى در آن انجام نپذیرد؛ زیرا گاه مردم نیازمند می‌شوند که شبانه کار کنند؛ زیرا در روز وقت کم مى‌‏آید و چه بسا به برخى از کارهایشان نرسند. نیز گاه در روز گرماى هوا از حد زیاد می‌شود، در شب مى‏‌شود به کارهاى چندى؛ چون: شخم کردن زمین، مالیدن خشت، چوب بریدن و جز آنها رسید. پس نور ماه براى مردم کمکى است که اگر نیاز افتاد در کارهاى خود از آن بهره گیرند. همچنین مسافران و شبروان از آن بهره و انس مى‏‌گیرند.

ماه در برخى از شب‌ها طالع مى‏‌شود و در شمارى از شب‌ها طلوع نمى‌‏کند. با این همه، نور آن به نور خورشید نمى‏‌رسد تا مردم در آن جنب و جوش روزانه نیفتند و از آرامش و قرار محروم نشوند و عمل شبانه‌‏روزى هلاکشان نکند. اینکه خداى جلّ علا چنان تدبیر کرده که ماه گاه پیداست و گاه ناپیدا، گاه بسیار و گاه اندک است و گاه در کسوف، تا این همه دلیلى بر قدرت آفرینشگر والامرتبه باشد که به خاطر سود جهان و جهانیان این حالات را پدیدار کرده است. شاید اهل عبرت درس عبرت گیرند.»