تحلیف بین المللی و “خطر” ایران برای منطقه!

مراسم تحلیف دکتر روحانی به عنوان رئیس جمهوری ایران در سالروز یکصد و یازدهمین سال مشروطیت ودر شرایطی برگزار شد که نمایندگان بیش از 170 کشور جهان در مراسم تنفیذ و تحلیف حضور داشتند.

خبرگزاری اسپوتنیک در یادداشتی به قلم عماد آبشناس نوشت:

رئیس جمهوری ایران در سخنرانی خود دست دوستی را به سمت کشورهای همسایه دراز کرد اما آیا می توان توقع داشت آنها نیز دست او را بفشارند؟ شاید بد نباشد از زاویه دیگری به ماجرا نگاه کنیم.

نمی توان انکار کرد که اختلافات ایدئولوژیک می تواند مانع حل اختلافات فیمابین ایران و برخی کشورهای همجوار باشد اما ریشه مشکلات این کشورها در قبال ایران از جای دیگری نشآت می گیرد و آن بحث “جمهوریت” در ایران است.

ایران تنها کشوری در منطقه است که به تعداد سالهای عمر انقلاب آن انتخابات برگزار کرده و اگر پیگیری روند نتایج انتخابات آن باشیم می توانیم به راحتی مشاهده کنیم که تقریبا در هر انتخابات مردم نتیجه ای را رقم زده اند که بسیاری از کارشناسان داخلی و بین المللی توقع نداشتند.

مردم ایران مردمانی هستند که رسما در تاریخ اولین انقلاب (انقلاب کاوه آهنگر بر علیه ضحاک) را به نام خود ثبت کرده اند و از 111 سال پیش برای رسیدن به چیزی که امروزه شاهد آن هستیم مبارزه کردند.

مراسم تحلیف امروز روحانی در مجلسی برگزار شد که ایرانیان از یکصد و یازده سال پیش برای ایجاد آن جنگیدند. ثمره تلاش مردم ایران امروزه در مراسم تحلیف آقای روحانی تجلی یافت، مراسمی که نمایندگان تقریبا کل جهان در آن حضور یافتند تا مهر تایید بر شکوه انتخابات ایران وتلاش 111 ساله مردم این کشور را رقم بزنند.

بدیهی است در این شرایط، کشورهایی که مردمان آن در هیچ دوره از تاریخ خود انتخاباتی را شاهد نبودند (البته اگر اشتباه نکنم یکی از آنها بیش از هزار و چهارصد سال پیش انتخاباتی را برگزار کرد که در آن برای کشتن پیامبر اسلام رای گیری کردند که چه کسانی از کدام قبایل مشارکت داشته باشند!) بسیار ناراحت خواهند بود.

با این شرایط مردمان بسیاری از کشورهای منطقه تقاضا خواهند کرد که شرایط مشابهی مانند ایران داشته باشند و قطعا این موجودیت حکومت های آنها را به خطر خواهد انداخت. در واقع مشکل اصلی ایالات متحده با ایران هم همین است. ایالات متحده و همپیمانانش برای چندین دهه با سیاست ماکیاولیستی خود مبنی بر اینکه رهبران مزدور خود را راس کار قرار دهند و بر منطقه حکومت کنند و به هیچ وجه تمایل ندارند این روند به هم بریزد.

پس از فروپاشی خلافت عثمانی مردمان کشورهای عربی با نوعی سردرگمی هویت سیاسی مواجه شدند و کشورهای غربی توانستند از این خلاء استفاده کنند و بر این کشورها حکم فرمایی نمایند. چون مردمان این کشورها نمونه ای از حکومت اسلامی ندیده بودند، ایده حکومت اسلامی همیشه نوعی فلسفه ایدئولوژیک بیش نبود اما با موفقیت روز افزون جمهوری اسلامی ایران اینان می توانند شاهد نمونه ای از یک جمهوری اسلامی و یا حکومت اسلامی باشند که می توانند به آن اقتدا کنند.

اگر مردمان منطقه نمونه حکومتی ای را پیدا کنند که به آن اقتدا کنند قطعا تلاش خواهند کرد آن را در کشور خود پیاده کنند و عملا خطری که رهبران و حکومت های منطقه را تهدید می کند همین اینجا است.

بسیاری از مردمان منطقه خواهان آن خواهند بود که رژیم های حاکم بر آنها سرنگون گردند و نظامی مانند جمهوری اسلامی در این کشورها برقرار گردد. به این ترتیب نه فقط حکام منطقه سرنگون خواهند شد بلکه نفوذ غرب و ایالات متحده نیز از بین خواهد رفت.

پس می توان گفت اصلی ترین دلیلی که بر اساس آن امروزه بسیاری از کشورها در منطقه با ایران خصومت دارند همین بحث “مردم سالاری دینی” است که در ایران حاکم است و با توجه به اینکه امروزه این مردم سالاری دینی از حمایت اکثریت جهان برخوردار است و قطعا با مشاهده مراسم امروز، غیض دشمنان ایران بیشتر خواهد شد!