«نفس» از فضای شعاری سریال ها دور بود
رضا درستکار درباره سریال «نفس» بیان کرد که از فضای شعاری سریال های دیگر فاصله داشته است.
رضا درستکار در گفتگو با خبرنگار مهر درباره سریال «نفس» ساخته جلیل سامان که به تازگی پخش آن به پایان رسید، گفت: «نفس» از منظر فنی و ساختار نسبت به سریال های تلویزیون کار مقبول و قابل توجهی بود و خیلی باعث تعجب است که تلویزیون چنین اثری ساخته است چون تلویزیون در دوران خوبی به سر نمی برد.
وی ادامه داد: صداوسیما در دوران فترت به سر می برد و با این وضعیت چنین سریالی با این پروداکشن سنگین کاری قابل توجه است. این سریال با ساختاری که داشت به مخاطب احترام گذاشت و این اتفاقی است که کمتر در تلویزیون ایران رخ می دهد.
این منتقد سینما و تلویزیون درباره ساختار این سریال و ریتم «نفس» نیز عنوان کرد: نوعی شتاب در ضرباهنگ و شلوغی و آشفتگی و حجم داده ها در سریال ها وجود دارد که در این سریال نمی بینیم و برعکس در «نفس» داستان به شخصیت مرکزی یعنی ناهید اختصاص پیدا کرد و از طرفی این شخصیت هم به خوبی از پس نقش برآمده بود. او بازیگری عکس العملی است که سعی کرد با میمیک خود موقعیت های داستان و نقش را نمایش دهد.
درستکار با اشاره به انتخاب بازیگران این سریال اظهار کرد: یکی از ویژگی های این سریال این است که بازیگران تکراری و سطحی تلویزیون در آن حضور ندارند. بازیگران اصلی کسانی هستند که کمتر در سریال ها حضور داشته اند و هر دو شخصیت های اصلی به خوبی از نقش های سخت خود برآمده اند؛ نقش هایی که فضای آنها به تاریخ ۴۰ سال پیش مربوط است و بازیگران توانسته اند مختصات مربوط به این فضا را در خود درونی کنند.
وی با اشاره به طراحی صحنه و لباس در این سریال نیز یادآور شد: این طراحی ها قرین به واقعیت است و فضاسازی سال های انقلاب را به خوبی توانسته است دربیاورد. ضمن اینکه از تصویربرداری خوبی نیز برخوردار بود.
این منتقد و روزنامه نگار با اشاره به مضمون و محتوای سریال «نفس» که به منافقان می پرداخت، توضیح داد: فضای عصبی کننده ای که در سریال های دیگر وجود دارد و اینکه مضمون و محتوا به صورت شعاری مطرح می شود در این اثر نبود. از طرفی فضای سریال ها در تلویزیون یا تلخ است و یا شاد اما «نفس» فضا و شخصیت های گسی داشت که کمتر در سریال های تلویزیونی به تصویر کشیده شده است.
وی با اشاره به شخصیت پردازی ناهید در «نفس» توضیح داد: کارگردان در سریال «نفس» عاشقانه ای را به تماشا می گذارد که از دید یک زن روایت می شود و ناهید این فضای عاشقانه را در خلا و سکوت بازی می کند. او برخلاف بسیاری از شخصیت هایی که گرفتار عشق می شوند احمق نیست و اتفاقا یک زن معقول با تمام مشکلات و ضعف ها و اشتباهاتش است.
درستکار درباره روند کلی داستان نیز یادآور شد: هر قسمت از سریال با یک سوال تمام شد و خوب است که در فیلمنامه های تلویزیونی که همه چیز قابل پیش بینی است ما به یک نتیجه نهایی در همان نیمه سریال نرسیدیم. جلیل سامان حتی در قضاوت از آدم ها تاخیر می اندازد و این خوب است که شخصیت ها را اینگونه بشناسیم.
وی در پایان این گفتگو درباره سریال «زیر پای مادر» با اشاره به اینکه آن را ندیده است، گفت: یکی از مسایلی که ترغیب می شوید سریالی را ببینید این است که در دعوت اولیه یا یک قسمت، فرم ساخت شما را به درون خود راه بدهد اما این سریال از نظر تصویری مرا راه نداد و ذهن مرا بهم ریخت. از طرف دیگر شخصیت ها هم فریادگر بودند و همه چیز در نوعی فشار و التهاب می گذشت که ترجیح دادم آن را نبینم.
