«ونیز ۲۰۱۸» در انتظار درخشش تازه ایران
هفتاد و پنجمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز ایتالیا از روز چهارشنبه هفته آینده در این شهر تاریخی برگزار می‌شود و این فرصتی عالی برای سینماگران زبده عالم است تا کارهای تازه خود را در دومین جشنواره بزرگ سینمای جهان محک بزنند. جشنواره‌ای که فقط در قیاس با کن فرانسه کم می‌آورد و در رتبه دوم با برلین آلمان شریک است؛ البته اگر سابقه و قدمت این سه جشنواره ارشد سینمای اروپا و جهان، شرط ما باشد، از هر دوی آنان پیش است.
ونیز که آن را «موسترا» هم می‌نامند، در سال‌های اخیر با مدیریت آلبرتو باربرا بهای ویژه‌ای به آثار سینمایی کشورهای رو‌به رشد داده و در این راستا سینمای ایران هم به لطف فیلم «قصه‌ها»ی رخشان بنی اعتماد و جایزه برترین سناریو برای آن، از این توجه بی‌نصیب نمانده است.
امسال هم سینمای کشورمان به‌رغم دوری از مهم‌ترین بخش این جشنواره که همانا قسمت مسابقه است، در سایر بخش‌ها حضوری فعال به شرح ذیل دارد که البته امید درخشش بسیاری هم می‌رود: «همچنان که می‌مردم» نخستین ساخته مصطفی سیاری که در بخش افق‌های جشنواره پذیرفته شده، روز 14 شهریور در دو نوبت و روز 15 شهریور در یک نوبت در تالار دارسنای ونیز برای علاقه‌مندان به‌نمایش درمی‌آید.
فیلم 20 دقیقه‌ای «پاگرد» به کارگردانی محسن بنی‌هاشمی که آن هم در بخش افق‌ها پخش می‌شود، روز پنجشنبه 7 شهریور در معرض قضاوت عموم قرار می‌گیرد و 16 شهریور یک نوبت پخش دیگر خواهد داشت. فیلم «لذت» ساخته سودابه مرتضایی و به نمایندگی از کشور اتریش در بخش موسوم به «روزهای ونیز» (یا روزهای مؤلفین) در روزهای 12 و 14 شهریور در دو نوبت پخش خواهد شد
و در بخش موسوم به «سینه کلاسیک» که مربوط به فیلم‌های مرمت شده و قدیمی است، «خشت و آیینه» کار معروف ابراهیم گلستان در روز 12 شهریور پخش می‌شود ولی گلستان به‌دلیل کهولت سن (او 96 ساله است) در این روز غایب خواهد بود و طبعاً گفت‌وگویی بین وی و خبرنگاران بر سر محتوا و پیام فیلم صورت نخواهد گرفت.
کارهایی از تیم بحرانی- نادری
روزنامه ایران: امسال دو کارگردان ایرانی مقیم امریکا نیز کارهای جدید خود را به ونیز می‌آورند. یکی از آنها رامین بحرانی است که یک مستند 26 دقیقه‌ای به نام «رابطه خونی» را در روز 13 شهریور در ونیز به نمایش درخواهد آورد و دیگری امیر نادری معروف و قدیمی و خالق کارهایی چون «تنگنا» که سال‌هاست ساکن امریکا شده و آنجا در تهیه و کارگردانی آثار متعددی دست داشته
و امسال فیلم «چراغ جادو» را به موسترا می‌آورد که در ایالت کالیفرنیای امریکا ساخته شده و 13 و 14 شهریور در سه نوبت برای حاضران پخش خواهد شد. چه چیزی از این جالب‌تر که نادری و رامین بحرانی سابقه کار مشترک روی بازسازی فیلم کلاسیک « فارنهایت 451 » را هم دارند و این فیلم اخیراً در سینماهای امریکای شمالی به نمایش عمومی درآمده است.
چون صحبت از ایرانی ها و درخشش تازه و احتمالی استعدادهای سینمای کشورمان در «موسترای 2018» در میان است باید تصریح کنیم که فاطمه معتمد آریا هم به‌عنوان یکی از اعضای هیأت داوری بخش «افق‌ها»ی جشنواره انتخاب شده است و به‌همین سبب بزودی راهی ایتالیا می‌شود.
قضاوت با تیم دل تورو است
ریاست هیأت ژوری قسمت اصلی (مسابقه) ونیز امسال به گی‌یرمو دل توروی مکزیکی سپرده شده است که سال پیش با فیلم غیرمتعارف خود به نام «شکل آب» شماری از جوایز اصلی اسکار و گولدن گلوب و بافتا را ربود و البته در ونیز هم اول شد و جایزه نخست آن را که شیر طلایی نامیده می‌شود، تصاحب کرد.
دور از مسیرهای جاری
هیأت داورانی که هدایت آن با دل تورو است، باید طی 11 روز برگزاری «ونیز 2018» در مورد 21 فیلم بخش مسابقه به قضاوت بنشیند و در نهایت در روز 17 شهریور جایزه شیر طلایی را به یکی از این فیلم‌ها ارزانی دارند. در میان فیلم‌های این بخش، کارهای تاره پل گرین گرس و دیمی ین چازل امریکایی، اولیویه آسایاس و جولی‌ین اشنابل فرانسوی، مایک لی بریتانیایی، آلفونسو کوارون مکزیکی
و لاژلو نش مجاری مشاهده می‌شوند و برادران کوئن سینماگران معروف امریکایی نیز فیلم جدید خود به نام «ترانه باستر اسکروگز» را به موسترا آورده‌اند و بعید است که این فیلم در چند شاخه نامزد جوایز اسکار و گولدن گلوب امسال هم نشود. «22 جولای»، فیلمی که پل‌گرین گرس ساخته، «پیترلو» ساخته تازه مایک لی که فیلم‌هایش در جشنواره کن همیشه خبرساز بوده‌اند و «انقلاب کاپری» که ساخته ماریو مارتونه ایتالیایی است،
سایر فیلم‌هایی هستند که حسابی ویژه روی آنها باز شده است اما شرط بندی روی نتایج این جشنواره ریسکی‌ترین کار است، چنان که هیچ‌کس پیش‌بینی نمی‌کرد شیر طلایی بهترین فیلم سال 2014 به اثری دیوانه‌وار از روی اندرسون سوئدی به نام «کبوتری روی یک شاخه نشست و به فلسفه حیات اندیشید» تعلق گیرد یا در سال 2016 به «زنی که رفت» ساخته لاو دیاز فیلیپینی اهدا شود که فیلمی مهجور و دور از مسیرهای جاری در هنرهای نمایشی است.
