کپی‌رایت به قانون نیاز دارد، نه کدخدامنشی
رییس هیات مدیره انجمن صنفی داستان‌نویسان تهران می‌گوید پیوستن ما به کشورهای حامی کپی‌رایت می‌تواند هرج و مرج فعلی در بازار ترجمه را کاهش بدهد.
احمد پوری رییس هیات مدیره انجمن صنفی داستان‌نویسان تهران در سخنانی با اشاره به ترجمه همزمان یک کتاب از سوی چند مترجم گفت: با پیوستن ما به معاهده کپی‌رایت، دیگراین شیوه که هرکتابی به دستمان رسید ترجمه کنیم، بی‌آنکه اطلاع داشته باشیم فرد دیگری در حال ترجمه آن است، کمرنگ خواهد شد. چرا که در اینصورت کاملا مشخص خواهد بود هرناشر یا نویسنده با کدام مترجم قرارداد بسته و اگر ترجمه دیگری از آن کتاب به بازار بیاید، قابل تعقیب و پیگیری است. این مساله دردرازمدت به نفع کتاب‌های باکیفیت‌تر و مترجمان باصلاحیت‌تر خواهد بود.
او درباره نگرانی‌های برخی ناشران مبنی برافزایش قیمت کتاب‌ها درصورت رعایت قانون کپی‌رایت افزود: این موضوع در درازمدت به نفع ناشر خواهد بود. چون ناشرمی‌تواند آثاری با ترجمه حساب شده و قابل قبول به بازار بفرستند. البته شاید نگرانی برخی ناشران بابت قیمت کتاب تا حدودی قابل فهم باشد، اما واقعیت این است که غیراز کتاب‌های استثنایی از نویسندگان جنجالی دنیا، قیمت کتاب‌های دیگر آنقدرها تغییری نخواهد کرد. درواقع اینگونه نیست که ناشران و نویسندگانِ اثر رقمی پیشنهاد بدهند که باعث دوبرابرشدن قیمت کتاب بشود.
این مترجم همچنین به تجربه‌های خود در این زمینه اشاره کرد و گفت: من حداقل اجازه سه تا از کتاب‌هایم را خودم گرفتم و به نوعی کپی‌رایت را رعایت کردم. فکر می‌کنم در شرایط ما تا حدودی کدخدامنشی کار را پیش می‌برد. مثلا برای جیمز فین گارنر، نویسنده «قصه‌های از نظر سیاسی بی‌ضرر» که اتفاقا یکی از کتاب‌های پرفروش آمریکا بود، خودم نامه نوشتم و گفتم من کتاب شما را خوانده‌ام و خیلی خوشم آمده و می‌خواهم آن را ترجمه کنم. دلیل اینکه نامه نوشتم هم این بود که می‌خواهم از شما اجازه بگیرم و اگر شما اجازه ندهید آن را ترجمه نمی‌کنم. البته گارنر بعد از رد و بدل شدن یک سری جزییات و اطلاعات موافقت کرد و تنها خواسته‌اش این بود که چند نسخه از کتاب را برایش بفرستم. درمورد ترجمه چند شعر از شاعران مختلف هم همین کار را کردم و آن‌ها هم گفتند اصلا مشکلی نیست و حتی مرا به ناشر ارجاع ندادند. دوستان دیگری هم الان دارند این کار را می‌کنند. برای همین است که می‌گویم یک نوع کدخدامنشی می‌تواند این کار را درست کند، اما نباید پایه را براین روش‌های شخصی بگذاریم.
پوری افزود: کپی‌رایت به شیوه شخصی با شیوه رسمی فرق دارد. باید قانون و قراردادی بین‌المللی وجود داشته باشد و به هرحال باید از یک جایی شروع کنیم. این کار طبیعتا مزایا ومعایبی خواهد داشت، اما مزایای آن بیشتر است.
به گزارش مهر، رییس هیات مدیره انجمن صنفی داستان‌نویسان تهران به تاثیرکپی‌رایت در ادبیات ایران نیز اشاره کرد و گفت: این یک قرارداد دوجانبه است. بدون شک چنین تعاملی ارتباط وسیع‌تری را ایجاد می‌کند. اغلب در صحبت‌هایی که با ناشران خارجی داشته‌ام، شاهد بوده‌ام که وقتی اسم ایران را می‌شنوند، قبل از اینکه درباره کیفیت ادبیات ما نظر بدهند، می‌گویند ما با ایرانی‌ها کار نمی‌کنیم، چون آن‌ها کارهای ما را بدون اجازه چاپ کرده‌اند و ما هم اصلا نمی‌خواهیم به طرف آثار ایرانی برویم. اما اگر چنین اطمینانی به وجود بیاید، آن‌ها با روی باز و تعامل بیشتری نسبت به آثار ایرانی برخورد می‌کنند و شرایط حضور ما در بازارهای جهانی نیز فراهم می‌شود.
