اگر قصد افشای نجومی‌بگیران را دارید، بیش از این اشتباه نزنید!
گدایان ثروتمند؛ آنقدر در این باره شنیده، خوانده و حتی دیده‌ایم که برایمان عجیب نیست کسی کودکان کار و متکدی را یکی از حلقه‌های زنجیره گدایان نجومی بگیر بخواند.
به گزارش تابناک،کافی است سری به آرشیو اخبار بزنیم یا حافظه مان را مرور کنیم تا دست کم چند نمونه بزرگ از گدایان ثروتمند را بیابیم، اما آیا همه گدایان ثروتمندند؟ پاسخ به این پرسش، قطعا مثبت نیست، اما نه زمانی که تفسیرِ خاص مسئولان در این خصوص را می‌بینیم؛ اینکه فعالیت همه این افراد تحت پوش باندهاست.
باند‌هایی که ظاهرا قرار نیست کسی برای شناسایی و انهدامشان اقدام کند و دست کم تا به امرور این گونه بوده است؛ اما تا درباره گدایان و مسائل مرتبط با آن‌ها حرف به میان می‌آید، مسئولان همه کاسه کوزه‌ها را سرشان می‌شکنند و مدعی می‌شوند، اگر نبودند این باندها، اوضاع آن گونه که هست، نبود.
باوری که البته در بسیاری از مردم نیز رسوخ کرده و توانسته کاری کند که به مرور حساسیت جامعه به فقر و جلوه هایش از بین برود و تصاویری مانند بی توجهی به کودکی که در سرمای زمستان به شیشه خودرو‌ها انگشت می‌کوبد تا از او آدامس یا تنقلات بخرند و یا حتی پولی کف دستش بگذارند، روزمره، عادی و حتی نادیدنی شود.
اتفاقی از جنس سنگ شدن دل اعضای جامعه و بی تفاوتی ایشان به یکدیگر. جامعه‌ای که دیگر اعضای آن بنی آدم و از یک پیکر نیستند و می‌توانند به سادگی هرچه تمام تر، کودکی که در خیابان آدامس می‌فروشد را عضو باند تصور کرده و برای کمک نکردن به آن باند و ثروت اندوزی اش، از دیدن کودک صرف نظر کنند. انگار نه انگار که کمترین معنای دیدار این دست کودک‌ها در خیابان، ولو او را عضو باند تصور کنیم، محروم شدنش از مدرسه و حق و حقوق ابتدایی اش از جمله بازی است.
رفتاری که در آسیب زا بودن و اشکالاتش تردیدی نداریم، اما از بسیاری مان سر می‌زند چراکه راه درست را نمی‌دانیم و کسی پاسخمان را نداده که چرا انبوه کودک‌های کار و متکدیان خردسال و کهنسال در معابر شهر‌های کشورمان حضور دارند و کسی کاری نمی‌کند؟ مگر نه اینکه کار کردن کودکان جرم است و باید امثال ناجا یا بازرسان وزارت کار مانع از آن شوند؟ مگر نه اینکه بهزیستی، کمیته امداد، شهرداری و چندین و چند نهاد دیگر موظف به جمع آوری متکدیان هستند؟
پرسش هایی که طرح تئوری‌هایی مانند فعالیت باندی متکدیان و کودکان کار، بر شمارشان می‌افزاید و می‌توان در تکمیلشان پرسید: مگر نه اینکه جرم سازمان یافته و فعالیت باند‌های متخلف در اولویت رسیدگی قرار دارد و باید در زمان کوتاه‌تر و با شدت بیشتر با آن برخورد کرد؟ پس چگونه است که در خصوص باند‌های تکدی گری و کودکان کار این گونه نیست؟
پرسش‌ها و ابهامات پرشماری که برخی مسئولان ترجیح می‌دهند، حتی به آن‌ها فکر هم نکنند. امثال مدیران شهرداری بروجرد که به تازگی با انتشار چند عکس در شبکه اطلاع رسانی این نهاد، چند کودک کار را افشا کرده اند؛ افشای کودکانی که به گفته مدیران شهرداری بروجرد از دیگر شهر‌ها راهی این شهر شده و در آنجا تکدی می‌کردند.
تصویر کودکانی که مجبورشان کرده‌اند مقابل دوربین بایستند و سپس عکس گرفته شده از ایشان را منتشر کرده‌اند. لابد با این تصور که چهره نجومی بگیران را افشا می‌کنند و اشکالی به کارشان وارد نیست. آن دسته از نجومی بگیرانی که از گدایی به پادشاهی رسیده اند، اما به گونه‌ای ماهر می‌آرایند که عوام الناس فریبشان را بخورند؛ با ظاهری که ممکن است شبیه کودکان خسته و محروم از تحصیل باشد؟!
اشتباه بزرگ مدیران شهرداری در افشای فاسدان بزرگ اقتصادی که واکنش شدید اهالی بروجرد و کاربران فضای مجازی را به دنبال داشته و موجب شده که شورای شهر بروجرد مدیر خاطی را دعوت کرده و از وی در این خصوص توضیح بخواهند؛ توضیحاتی که ظاهرا قانع کننده نبوده و تقبیح عملکرد وی در شورا را به دنبال دارد، اما منجر به برکناری این مدیر از سمتش یا حتی توبیخ وی نمی‌شود.
اتفاقی که ممکن است در ساعات آینده و با ورود نهاد‌های دیگر به ماجرا در پی فشار افکار عمومی رخ دهد، اما حتی اگر به محاکمه این مدیران خاطی ـ که اقدامشان بر اساس نص قانون، مجازات به دنبال دارد ـ هم منجر شود، اما بعید است نگاهمان به کودکان کار را از تصویری که برخی نهاد‌ها و مسئولان ساخته‌اند و برای لاپوشانی قصورشان در رسیدگی به این معضل به خورد افکار عمومی داده‌اند، تغییر دهد!
