روایتی دردناک از اوضاع اسفناک زنان روهینگیایی

سازمان حقوق کودکان موسوم به “کودکان را نجات دهید” در گزارشی خشونت ارتش میانمار علیه زنان و کودکان بی پناه روهینگیای را غم انگیزترین بخش داستان رنج های این اقلیت دانست.

تسنیم: به نقل از روزنامه “دی ولت” آلمان، سازمان حقوق کودکان موسوم به کودکان را نجات دهید گزارشی را منتشر کرده و در آن به خشونت بالای ارتش میانمار علیه اقلیت مسلمانان روهینگیا به ویژه زنان و کودکان پرداخته است.

در این گزارش آمده است که کودکان و خانواده های آن ها تحت خشونت های غیر قابل تصوری رنج دیده و بسیاری از آن ها به شدت آسیب می بینند.

این سازمان حقوق کودکان در گزارش خود خشونت گسترده علیه روهینگیایی ها را محکوم کرده و “هل تورنینگ اشمیدت” رئیس این سازمان در سخنانی اظهار داشت که بدترین قسمت این داستان غم انگیز خشونت سیستماتیک علیه زنان و دختر بچه ها است. در این گزارش به تجارب روهینگیایی ها که در اردوگاه پناهندگان در بنگلادش اقامت دارند پرداخته شده است.

به گفته اشمیدت تقریبا هر کودک روهینگیایی از داستان های وحشتناکی سخن می گوید که شاهد آن بوده و یا آن را تجربه کرده است. بر اساس گزارش این سازمان حقوق کودکان مثلا یک زن جوان 24 ساله شاهد این صحنه وحشتناک بوده که چگونه یک زن و یک کودک روهینگیایی زنده زنده سوزانده شدند.

شاهد این ماجرا در این باره گفت که من دیدم چگونه یک سرباز میانماری بنزین را روی یک زن باردار ریخت و او را آتش زد. یکی دیگر از سربازان نیز کودکی را از دست زن دیگری جدا کرد و او را به آتش انداخت. وی همچنین گفت: من هرگز فریادهای قربانیان این فجایع را فراموش نمی کنم.

بر اساس این گزارش حدود 60 درصد بیش از 600 هزار پناهنده روهینگیایی کودک هستند. “تورنینگ اشمیدت” بر این باور است که بسیاری از کودکان از وقایع وحشتناکی که در جریان فرار خود از میانمار تجربه کرده اند آسیب دیده اند. حالا هم آن ها در اردوگاه های پناهندگانی به سر می برند که هیچ گونه حمایتی از آن ها نمی شود.

روهینگیایی ها یک اقلیت مسلمان ساکن میانمار هستند. بیش از 600 هزار نفر از آن ها از اواخر آگوست در اثر اقدامات خشونت بار ارتش میانمار به بنگلادش پناهنده شده اند. به گزارش یونیسف در اردوگاه های پناهندگان میانمار کمبود مواد غذایی، آب تمیز و امکانات پزشکی وجود دارد. در میان روهینگیایی های فقیر حالت های ناامیدی وجود دارد و برخی خودکشی را بر بازگشت به کشورشان ترجیح می دهند.