از رنجی که می‌برند…
مدتی با سازمان ملل، صلیب سرخ و هلال احمر همکاری کرده است؛ بیشتر فعالیتش در زمینه پناهنده‌ها و مهاجران بوده و این باعث شده تا درد و رنج آنها را بیشتر بشناسد و به تصویر بکشد.
دنیا حافظی حقانی که نقاشی را به شکل خودآموز فراگرفته، از هنرش برای به تصویر کشیدن رنج مهاجرت و پناهندگی استفاده می‌کند. از پناهندگانی که در عصر تکنولوژی تنها راه ارتباطشان «نامه» است تا کودکانی که خانواده خود را از دست داده‌اند و یا در جست‌وجوی آنها هستند و زن تنهای پناهنده‌ای که کارش پوست کندن پسته است، در آثار او دیده می‌شوند.
او در این‌باره به ایسنا می‌گوید: من قبلا با سازمان ملل و همچنین صلیب سرخ کار می‌کردم. با هلال احمر نیز همکاری داشتم. بیشتر کار ما در زمینه پناهنده‌ها و مهاجرین بود. من مدتی با پناهندگان عراقی و مدتی با پناهندگان افغان کار کردم. حیطه کاری من بیشتر در زمینه جست‌وجو بود و درباره پناهندگان و مهاجرانی که به دلایلی ارتباطشان قطع شده بود سعی می‌کردیم با همکاری جمعیت‌های ملی و جمعیت هلال احمر ایران این ارتباطات را دوباره برقرار کنیم.
حافظی ادامه می‌دهد: زمانی که در اینجا کار می‌کردم و مشکلات این افراد را می‌دیدم متوجه می‌شدم گاهی کاری از دستم برایشان برنمی‌آید. احساس کردم چقدر خوب است این‌ها را به تصویر بکشم تا دیگران نیز بدانند این افراد به‌ویژه زنان پناهنده و مهاجر از چه مشکلی رنج می‌برند. زنان و کودکان شکننده‌ترند و بیشتر در معرض آسیب قرار دارند.
این نقاش اظهار می‌کند: برخی از این کارها تلفیق عکس و نقاشی و برخی نقاشی است. یکی از دوستانم عکاس عراقی بود که برخی از این عکس‌ها را به من داد. یکسری از عکس‌ها هم متعلق به خودم است. به عنوان مثال زمانی که با هلال احمر از یکسری مناطق بازدید می‌کردیم از یک پناهنده که به تنهایی زندگی می‌کرد و کارش پوست کندن پسته بود، با اجازه خودش عکس گرفتم.
او اضافه می‌کند: اولین بار کمیته صلیب‌سرخ از آثار من حمایت و نمایشگاه برگزار کرد. این نمایشگاه در مقر کمیته بین‌المللی صلیب‌سرخ در ژنو برگزار شد. بعد از این نمایشگاه ایمیل‌های مختلفی دریافت کردم و همکارانم و صلیب سرخ آلمان و سوئد از من حمایت و تشکر می‌کردند برای همین یکی از این کارها را به صلیب سرخ مونیخ اهدا کردم. همچنین دیگر کارم را به کمیته بین‌المللی صلیب سرخ اهدا کردم.
حافظی بیان می‌کند: مخاطب‌های من بیشتر خاص بودند و از موضوع کار آگاهی داشتند. با این وجود بین دوستانم میز کارهایم تاثیر مثبتی داشت و برایشان جالب بود.
او در پاسخ به این پرسش که آیا تمایل دارد نمایشگاه این آثار را در ایران نیز برگزار کند، می‌گوید: اگر شرایط مساعد باشد حتما این کار را خواهم کرد.
در ادامه می‌توانید برخی آثار دنیا حافظی را ببینید:
پناهندگانی که گاه در این دنیای پرتکنولوژی به خاطر یکسری مشکلات، تنها راه ارتباطشان نامه است
سفر بی‌بازگشت
زمانی که مهاجران خانه و کشور خود را ترک می‌کنند، امید انها به بازگشت بسیار کم است و فقط دلتنگی و خاطره ها هست که برای آنها می‌ماند
تمام زنان مهاجر و جنگ‌زده داستان‌های ناگفته‌ای دارند که آنها را در صندوقچه قلب خود پنهان می‌کنند
در مورد تمامی زنان مهاجری که با تمام ترس و سختی‌هایی که در زندگی دارند تلاش می‌کنند کانون خانواده را گرم نگه دارند و تمام مشکلات را روی شانه‌های خود حمل کنند
برای مهاجری که وقتی صدای زن و دخترش را بعد از سال‌ها بی‌خبری و دوری شنید، با تمام وجود گریه شوق کرد و نمی‌دانست چه بگوید و چه واکنشی نشان دهد
در انتظار خبری از او
این نقاشی برای من یادآور تمام خاطراتم از افغانستان است؛ افغانستان می‌تواند یک کشور آرام و زیبا باشد
مهاجرین و پناهندگانی که به کشور دیگری می‌روند با کلی امید و انتظار می‌روند و غالبا راه امید و انتظارات آنها بسته و سخت اس
